Annette Dionne, de laatste nog levende zus van de Dionne-vijfling, is op 91-jarige leeftijd overleden. Dat meldt het Dionne Quints Home Museum op sociale media. Ze waren als de eerste vijfling die hun vroege kindertijd overleefden ooit wereldberoemd.

Het museum, dat onder meer is gewijd aan het leven van de zussen, meldt dat ze op kerstavond is overleden. "Annette was zeer geliefd en zette zich in voor de rechten van de kinderen."

Annette, Émilie, Yvonne, Cécile en Marie werden op 28 mei 1934 geboren in een Franssprekend boerengezin in de Canadese provincie Ontario, twee maanden te vroeg. Hun moeder Elzire dacht aanvankelijk dat ze zwanger was van een tweeling. In totaal had het gezin Dionne veertien kinderen.

Hun geboorte was wereldnieuws en werd gezien als een medisch wonder. Ze waren ook een symbool van hoop in een tijd waarin miljoenen Noord-Amerikanen het financieel moeilijk hadden tijdens de Grote Depressie. De ouders van de zussen kregen al snel commerciële aanbiedingen om hun kinderen tentoon te stellen.

De vijfling werd daarom na een aantal maanden door de autoriteiten bij hun ouders weggehaald en tot hun achttiende onder de voogdij van Ontario geplaatst. Volgens de regering van de provincie werd dat gedaan om ervoor te zorgen dat de kinderen niet werden uitgebuit.

De kinderen werden geplaatst in een speciale kliniek die tegenover hun ouderlijk huis was gebouwd en waar ze, ironisch genoeg, dagelijks tegen betaling werden tentoongesteld aan een miljoenenpubliek, compleet met bezoekerstijden. Ze waren onder toezicht van verpleegkundigen en artsen. De regering van Ontario zou daarmee zo'n 500 miljoen Canadese dollars hebben verdiend.

Een kijkje bij hun thuis:

De zussen waren zo populair dat een weg van Toronto naar het dorp waar ze toen als toeristische attractie werden gebruikt, verbreed moest worden om de toestroom aan te kunnen. "We konden niet onszelf zijn, we werden altijd bekeken", herinnerde Cécile zich op hoge leeftijd. "Het was onmenselijk."

Hun afbeelding werd bijna overal voor gebruikt, van ingeblikte tomaten tot aan auto's. Hollywood maakte films over de zussen en ze waren het gezicht van grote merken als Kellogg's en Palmolive. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden vijf vrachtschepen van de Amerikaanse marine naar de zussen vernoemd.

De Dionne-zussen bij de scheepsdoop in 1943 in New York:

De vijfling keerde uiteindelijk terug naar hun ouders na een negen jaar durende strijd om de voogdij van vader Oliva. Thuis hadden de meiden het niet veel beter. Volgens hen werden ze seksueel misbruikt door hun vader en sloeg hun moeder ze.

Na hun achttiende verhuisden ze naar Montreal en verdwenen ze uit de openbaarheid. In 1954 overleed Émilie op 20-jarige leeftijd aan een beroerte. Ook voor Nederlandse media was dat voorpaginanieuws. In 1970 overleed zus Marie.

Excuses

Ondanks de miljoenen die de Dionne-zussen in het laatje brachten, kregen ze nauwelijks iets van het geld te zien. De laatste drie overlevende zussen leefden in armoede en konden moeilijk rondkomen. In 1998 betaalde de regering van Ontario in een schikking 4 miljoen Canadese dollars aan Annette, Yvonne en Cécile. Ook bood de toenmalige premier van Ontario Harris officieel excuses aan voor de systematische uitbuiting van de zussen.

De uitbuiting door de regering van Ontario had grote gevolgen op de persoonlijke leven van de zussen. In hun autobiografie uit 1964 schreven de zussen dat ze hun ouders niet goed kenden en dat ze "midden in een circus" waren opgegroeid. "Geld was het monster. Zoveel mensen om ons heen konden de verleiding niet weerstaan".

In 2019 zei Annette tegen The Canadian Press dat ze besefte dat door het geld "vaak slechte dingen gebeurden".

In 2001 overleed Yvonne Dionne aan kanker. De laatste twee levende zussen Cécile en Annette verschenen alleen nog in de media om te waarschuwen voor de impact van een publiek leven op kinderen. Cécile overleed afgelopen juli op 91-jarige leeftijd.

Op een parkeerplaats in Breda zijn vannacht meerdere geparkeerde auto's vernield door twee mannen. Toen een getuige hen daarop aansprak, probeerden ze op hem in te rijden met een bestelbus. Het tweetal, een 24-jarige man uit Breda en een 21-jarige man uit Hillegom, is opgepakt.

De getuige hoorde rond 01.30 uur vannacht een harde klap, en zag dat een man tegen een geparkeerde auto trapte. De andere verdachte zat in een bestelbus.

De getuige vroeg de vandaal "om normaal te doen", zegt een woordvoerder van de politie. "En toen escaleerde de situatie snel." De verdachten scholden de getuige uit en reden in de bestelbus met hoge snelheid rondjes over het parkeerterrein.

Geschampt

Ze raakten daarbij een andere geparkeerde auto en schampten de getuige. "De verdachten reden daarna met hoge snelheid achteruit, waarop de getuige wegsprong om niet geraakt te worden", aldus de politie.

Toen de mannen uiteindelijk wegreden, raakten ze opnieuw een auto op de parkeerplaats.

De politie kon hen kort daarna aanhouden. Ze zitten nog vast, schrijft Omroep Brabant.

Het Franse antwoord op Marilyn Monroe, zo werd de vandaag overleden actrice Brigitte Bardot genoemd. Ze werd aanbeden en begeerd in haar jaren als actrice, maar op latere leeftijd ook verguisd vanwege haar extremistische overtuigingen.

De in 1934 in Parijs geboren Brigitte Anne-Marie Bardot was een icoon van de Franse cultuur en een gewaardeerd voorvechter van dierenrechten, maar kwam later vooral in het nieuws als veroordeeld racist.

Haar gloriejaren lagen in de jaren 50 en 60. De tot ballerina opgeleide Bardot werd door een kennis van haar moeder gevraagd als fotomodel en prijkte op haar 15de al op de cover van het tijdschrift Elle. Ze leerde acteur Roger Vadim kennen, met wie ze trouwde toen ze 18 was. In 1956 maakte Vadim zijn debuut als regisseur en hij gaf zijn vrouw de hoofdrol in de tragikomedie Et Dieu... créa la femme. Het werd haar grote doorbraak.

Bekijk hier een terugblik op haar leven:

Ze speelde gedurende haar leven in tientallen films en was op haar best in lichte komedies als Une Parisienne uit 1957. Maar ook dramatische rollen zette ze overtuigend neer, zoals in La Vérité van regisseur Henri-Georges Clouzot (1960). Deze rol wordt artistiek als haar beste beschouwd.

Haar ronde vormen, de getuite lippen, de grote bruine ogen en het opgestoken blonde haar; Bardot was een sekssymbool. De sensuele foto's die fotograaf Sam Lévin in het begin van haar carrière van haar maakte, droegen daar ook zeker aan bij. Op een van deze opnames is Bardot te zien in een wit korset, van achteren gefotografeerd. Naar verluidt werd de ansichtkaart met deze foto in Parijs rond 1960 beter verkocht dan ansichtkaarten van de Eiffeltoren.

Bekijk hier de trailer van La Vérité.

De actrice zelf was niet te beroerd om lakens en handdoeken speels te laten zakken. Zeker in de preutse Amerikaanse filmindustrie was dat tot dan toe ongekend. Haar films trokken dan ook volle zalen, met voornamelijk mannen in het publiek.

Maar ook vrouwen bewonderden BB, zoals ze al snel werd genoemd. Ze leverde een belangrijke bijdrage aan de 'bevrijding' van vrouwen uit het conventionele keurslijf. Dankzij Bardot gingen vrouwen bikini's dragen en durfden ze hun fysieke aantrekkelijkheid laten zien. Ook dikke lagen eyeliner, getoupeerd haar en de Bardot-halslijn (die beide schouders blootlegt) kwamen door BB in de mode.

Haar populariteit vond ook zijn weg in de hitlijsten. Hoewel haar zangkwaliteiten beperkt waren, scoorde ze meerdere keren met nummers die vooral haar eigenzinnigheid benadrukten, zoals Je n'ai besoin de personne en Harley Davidson (Ik heb niemand nodig op een Harley Davidson).

Serge Gainsbourg vroeg haar voor de latere monsterhit Je t'aime - moi non plus. Bardot zong het in, maar bedacht zich. Daarop nam Jane Berkin het zuchten en kreunen voor haar rekening.

Zeehondjes

Toen ze 39 jaar was besloot Bardot op te houden met film. Ze begon een tweede leven, als voorvechtster van dierenrechten. Ze werd gevraagd door Paul Watson van de Sea Shepherd Conservation Society om zich in te zetten tegen de jacht op babyzeehondjes. Op een beroemde foto uit die tijd houdt ze een baby-zeehond in haar armen.

Van die fotoshoot werd ook een filmpje gemaakt dat je hieronder kunt zien.

Op allerlei manier voerde ze actie. Haar vroegere collega Sophia Loren moest het ontgelden, omdat ze bont droeg en er ook reclame voor maakte. In 1994 noemde Bardot dat in open brief vernederend, weerzinwekkend en betreurenswaardig. "Vergeet niet dat het dragen van bont neerkomt op het meezeulen van een kerkhof op je rug", schreef ze. Loren reageerde niet.

Bardot startte in 1986 de Fondation Brigitte Bardot. De stichting werkt onder meer aan het behoud van bedreigde diersoorten in Afrika en komt in actie tegen de walvisjacht bij de Faeröer Eilanden. FBB is de grootste particuliere dierenbeschermingsorganisatie van Frankrijk en treedt vaak op als partij in rechtszaken tegen dierenbeulen.

Immigranten

Zelf stond Bardot ook een paar keer voor de rechter vanwege haar uitspraken over immigranten en de islamificatie van Frankrijk. Ze werd vijf keer veroordeeld voor religieus en racistisch haatzaaien. Ook had ze weinig op met homoseksuelen, die ze decadentie en freak-achtig gedrag verweet.

Ze was in 1992 na drie mislukte huwelijken getrouwd met Bernard d'Ormale, een rijke industrieel en aanhanger van de extreemrechts partij Front National. Ze noemde partijleider Jean-Marie Le Pen "een charmante man" met wie ze "voor honderd procent" haar opvattingen over immigratie deelde. Toen Le Pens dochter Marine in 2011 het leiderschap van de partij overnam, noemde Bardot haar "een nieuwe Jeanne d'Arc".

Dansscène uit Et Dieu... créa la femme:

Terugkijken op haar filmcarrière deed ze weinig. Bardot had geen moeite met ouder worden. Gekleed in het zwart en lopend met een kruk bleef ze zich inzetten voor dierenrechten. Met mensen had ze niet veel op en ze liet zich weinig zien buiten haar villa bij Saint Tropez.

De vraag hoe de wereld haar het meest zal herinneren is misschien al beantwoord op haar tachtigste verjaardag, in september 2014. Kranten en tijdschriften kwamen nauwelijks met geschreven tekst. Wel met foto's. Heel veel foto's.